Między Ja a Ja II – Struktura Uczucia

1. Tytuł
„Między Ja a Ja II – Struktura Uczucia”

2. Opis obrazu
„Między Ja a Ja II – Struktura Uczucia” to wyrazisty dialog dwóch stanów psychicznych zaklęty w formie dualnej twarzy. Lewa postać, utrzymana w chłodnych, stalowych błękitach, reprezentuje wewnętrzne opanowanie, zewnętrzny spokój – niemal maskę. Prawa strona to przeciwwaga: rozżarzona w pomarańczach i czerwieniach, z grymasem emocjonalnego napięcia i ręką wspartą o twarz, która zdaje się dźwigać niewidzialny ciężar. Całość zdaje się krzyczeć ciszą – to nie rozmowa, to współistnienie, które boli.

3. Technika
Olej na płótnie. Wyrazista faktura i energiczne pociągnięcia pędzla tworzą dynamiczną powierzchnię, szczególnie w tle, które niemal pulsuje emocją. Kolory zostały nałożone grubą warstwą, z wyraźnym impastem w miejscach największego napięcia. Kontury postaci obrysowane są czarną linią, przywodzącą na myśl rysunek tuszem – co dodaje ekspresji i grafizmu.

4. Styl
Abstrakcyjny ekspresjonizm z elementami nowoczesnego prymitywizmu. Styl inspirowany twórczością Picassa z okresu afrykańskiego, ale również współczesną sztuką uliczną i symboliczną grafiką emocjonalną. To styl, który nie opowiada – on odczuwa.

5. Kolorystyka
Kontrast między chłodnym błękitem a rozżarzonym pomarańczem i czerwienią buduje emocjonalne napięcie. Tło, wypełnione plamami koloru, działa jak echo psychicznego stanu – niespokojne, migoczące, organiczne. To nie tło – to atmosfera wnętrza.

6. Faktura
Gęsta, żywa, niemal rzeźbiarska. Płótno oddycha ciężarem farby. Tło zdaje się wibrować – jakby było emocją samą w sobie. Usta, oko i dłoń zdają się wyskakiwać z obrazu – tak intensywne są ich kontury i kolor.

7. Inspiracja
Inspiracją jest dualizm tożsamości i emocji – to portret człowieka, który nosi w sobie więcej niż jedno „ja”. Obraz przywołuje pytania o granice między zewnętrznym spokojem a wewnętrznym napięciem. O tym, co się dzieje, gdy te dwie siły zaczynają ze sobą rozmawiać – lub walczyć.

8. Przekaz i wielowymiarowość interpretacji
To obraz o rozpadzie i jednoczesnym scalaniu. O napięciu między funkcjonowaniem a czuciem. Każdy widz może odnaleźć tu swoje „między” – moment zawahania, refleksji, przemiany. To psychologiczna topografia w formie koloru i linii.

9. Oryginalność i autentyczność
Oryginalny przez brutalną szczerość formy i niepokojącą spójność kontrastów. Autentyczny, bo nie próbuje udawać – nie pokazuje piękna, lecz prawdę emocji. Prawdziwą, złożoną, nie zawsze wygodną.

✨ Czasem dwa „ja” to za mało, by pomieścić wszystko, co czujemy. Ale wystarczy, by nie zniknąć. ✨