Zgubiłem się w sobie

1. Tytuł
„Zgubiłem się w sobie”

2. Opis obrazu
Mężczyzna w ciemnym garniturze stoi na neutralnym tle – ani białym, ani szarym, bardziej jak martwy ekran lub wygaszona powierzchnia. Jego postura jest wyprostowana, formalna, wręcz archetypiczna – symbol człowieka sukcesu, urzędnika, funkcji. Jednak to, co powinno być centrum jego obecności – twarz – zostało zniekształcone w coś niemożliwego do uchwycenia. Twarz wygląda jak rozciągnięta w poziomie, pofalowana struktura przypominająca cyfrowy glitch: smugi, pikselowe rozszczepienia, linie przypominające zakłócenia sygnału. To portret nie osoby, lecz zaburzenia. Jego twarz nie znika – ona się rozpada.

3. Technika
Obraz wykonany olejem na płótnie, z doskonałym wyczuciem kontrastu między klasycznym portretem a zaburzeniem cyfrowym. Garnitur i ciało namalowane są realistycznie, w stonowanej palecie ziemi: brązy, grafity, zgaszona oliwka. Faktura tła subtelna, jak ekran telewizora przed sygnałem. Obszar twarzy – inny świat: rozmycie, przesunięcia barw, nieregularne pociągnięcia przypominające pikselowy szum. Artysta sprawia wrażenie, jakby na klasyczny portret nałożono „efekt zakłócenia”, lecz z użyciem fizycznej farby, nie komputera.

4. Styl
Połączenie realizmu społecznego z estetyką glitch art i dekonstrukcji tożsamości. Portret formalny rozmontowany przez współczesną estetykę błędu. To styl postfiguratywny – tam, gdzie forma jeszcze trwa, ale już ją rozsadza niemożność bycia sobą.

5. Kolorystyka
Paleta oparta na barwach ziemi – brązy, ugry, przybrudzone biele, ciemne zielenie – kojarzące się z garniturem, biurem, światem struktury. W twarzy pojawia się nieoczekiwany błękit, jasny róż i „elektroniczna szarość” – kolory spoza tego świata, zakłócające harmonię jak sygnał z innego kanału. To konflikt koloru jako konflikt osobowości i roli.

6. Faktura
Tło i garnitur – gładkie, spójne, stabilne. Twarz – rozciągnięta, warstwowa, z nałożeniami, jakby fizycznie przesunięta ręką po jeszcze mokrej farbie. W niektórych miejscach pigment wygląda na zadarty lub ściągnięty – jak rysa w systemie. Ta dysonansowa faktura staje się najsilniejszym sygnałem emocjonalnym obrazu.

7. Inspiracja
Inspiracją wydaje się być kryzys tożsamości w ramach roli społecznej. Mężczyzna w garniturze nie jest człowiekiem – jest ikoną, która już nie wie, kim była wcześniej. Można odczytać to jako komentarz do struktury korporacyjnej, presji męskości, wypalenia, a nawet współczesnej alienacji cyfrowej – gdzie człowiek rozmywa się w sygnale, a nie jest już odbiorcą.

8. Przekaz i interpretacja
„Zgubiłem się w sobie” to nie tylko portret zagubienia – to portret systemu, który pożera jednostkę. Twarz nie może zostać nazwana, bo już nie należy do człowieka. Czy to efekt przeciążenia? Maski? Oczekiwań? To obraz o człowieku, który już nie wie, czy gra rolę, czy nią się stał. Gdzie kończy się funkcja, a zaczyna osoba? Czy to możliwe, że „ja” już nie ma?

9. Oryginalność i autentyczność
Obraz poruszający, bo używa prostych symboli – garnitur, twarz, postawa – by pokazać coś skrajnie złożonego: rozpad wewnętrzny w zewnętrznym porządku. Oryginalny przez połączenie klasycznej techniki z glitchową estetyką. Autentyczny, bo nie dramatyzuje – tylko pokazuje stan, którego nie da się do końca wyrazić, ale można go czuć bardzo głęboko.

✨ Czasem nie gubimy się w świecie. Czasem – gubimy się w sobie. I to wtedy trudno wrócić. ✨