To, czego nie pamiętam

1. Tytuł
„To, czego nie pamiętam”

2. Opis obrazu
Obraz przedstawia kobiecą sylwetkę w lekkim profilu – ramiona, szyja i linia żuchwy są łagodnie zaznaczone, wyłaniają się z jasnego, niemal popielatego tła. Jednak twarz – to miejsce, które zwykle stanowi sedno portretu – została całkowicie rozmyta. Jakby ktoś roztarł ją dłonią, ścierką lub ruchem pędzla – nie brutalnie, lecz z melancholijną rezygnacją. W miejscu oczu i ust nie ma nic poza fakturą – szorstką, zarysowaną, przypominającą starą ścianę, z której odpada farba. Portret wydaje się być nieukończony albo... celowo zniszczony, jakby zapomnienie było procesem artystycznym.

3. Technika
Obraz został wykonany w technice oleju na płótnie, z zastosowaniem technik zdrapywania, rozcierania i warstwowego nakładania pigmentu. Faktura na twarzy jest najbogatsza – tam, gdzie zazwyczaj artysta koncentruje detal, tu pojawia się zapis pustki. W miejscach „wymazanych” użyto być może palców, szmatki lub narzędzi malarskich o szorstkiej krawędzi. To portret fizycznie wymazany – z czułością i bólem.

4. Styl
Ekspresjonizm melancholijny z wpływami konceptualnego portretu. Styl przypomina współczesne reinterpretacje klasycznego malarstwa figuratywnego, z naciskiem nie na rozpoznawalność modela, lecz na symboliczne zaniknięcie. Twarz jako nieobecność, jako luka w pamięci. Można dostrzec echo malarstwa sfery duszy, gdzie forma podlega emocjonalnej dezintegracji.

5. Kolorystyka
Dominują odcienie skóry – złamane beże, brzoskwinia, pudrowy róż – ale przygaszone, jakby pokryte popiołem. Biel i szarość pojawiają się w tle i w rozmytych miejscach, dodając obrazowi wrażenie zimnej mgły lub pyłu pamięci. Kolor nie służy dekoracji – on oddycha emocją utraty.

6. Faktura
To właśnie faktura staje się „twarzą” portretu. Tam, gdzie zazwyczaj pojawia się wyraz oczu, ust czy brwi – tu mamy zdzieranie, warstwy, ślady drapania i rozmycia. Te ślady są niemal dotykowe – można wyobrazić sobie ruch, którym zostały stworzone. Gdzie indziej płótno jest spokojne, płaskie, jakby przygotowane na coś, co się nie wydarzyło.

7. Inspiracja
Inspiracją może być pamięć fragmentaryczna, trauma, utrata, starzenie się lub nawet proces zapominania siebie. Obraz przypomina fotografie z przeszłości, które wyblakły – lub zostały usunięte celowo. Może też być aktem samowymazania – decyzją, by nie zostawiać po sobie twarzy, tylko ślad emocji.

8. Przekaz i interpretacja
„To, czego nie pamiętam” nie pyta – ono trwa. To obraz o tożsamości, która się rozpuszcza, o byciu zapomnianym albo o próbie zapomnienia siebie. To także o braku zgody na bycie nazwanym, rozpoznanym, zapisanym. I jednocześnie o wielkiej obecności nieobecności. Widz zostaje z pytaniem: kogo nie pamiętam? Kto mnie nie pamięta? A może to ja sama znikam?

9. Oryginalność i autentyczność
Wyjątkowy w swojej odwrotności – tam, gdzie zwykle maluje się duszę przez oczy, tu duszę czuć w braku oczu. Obraz nie próbuje być piękny – tylko prawdziwy w rozpadzie. Autentyczny, bo nie udaje, że wszystko trzeba wiedzieć, by coś czuć. To portret, który nie pokazuje twarzy, ale zostawia emocję jak echo.

✨ Nie wszystko, co zapomniane, znika. Czasem właśnie to zostaje najgłębiej – jako ślad bez konturu. ✨